Wondering Nomads

// English version below //

2022 is alweer bijna voorbij. Weinig jaren was het zo relevant voor ons om te zeggen dat het een jaar was met pieken en dalen. Natuurlijk was er als dal de verschrikkelijke oorlog in Oekraïne. Met ons werk hebben we kleine beetjes kunnen bijdragen in Oekraïne en Moldavië in het leven van de meest getroffenen. Nooit hadden we toen kunnen bedenken dat we een paar maanden later zelf zonder dak boven ons hoofd op straat zouden staan. Want dat was persoonlijk ons absolute dieptepunt; het afbranden van ons huis in aanbouw. Het was een verschrikkelijke nachtmerrie om ons droomhuis voor onze ogen in vlammen te zien opgaan.

Het absolute hoogtepunt dit jaar was de geboorte van onze zoon Nour. Nour is Arabisch voor licht; hij is het lichtpunt in ons leven. We wisten niet dat we zoveel konden houden van iemand die we nog maar zo weinig kennen.

Een ander cliché is dat als het donker is je de lichtpuntjes beter ziet. En wat waren die er veel! Familie, vrienden, collega’s, buren en zelfs mensen die we niet persoonlijk kenden maar wel om ons heen stonden om ons praktisch en psychisch te helpen toen we zelf even niet meer op konden staan.  De crowdfundingsactie en andere giften die een enorm bedrag opgeleverd hebben. Het tijdelijke onderkomen die we vonden bij ouders en vrienden. Mensen die mee zochten naar woonruimte. Juridische hulp gaven. De ademruimte die we kregen van ons werk. Mensen die lieve kaartjes hebben gestuurd, hebben gebeden of hebben gezongen of samen hebben gehuild. De vele handen om de asresten op te ruimen. De gemeente Culemborg, het sociaal wijkteam en de woningstichting die ons door bemiddeling aan een fijne nieuwe plek geholpen hebben. Er stonden lichtpuntjes om ons heen, letterlijk duizenden.

We zijn een week geleden verhuisd naar onze nieuwe stek en zijn nu bezig onze spullen die zes jaar in dozen hebben gezeten uit te pakken. Eén van die spullen is een lijst met een quote van Theodore Roosevelt:

“It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who comes short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause; who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who neither know victory nor defeat.”

Ons huis bouwproject tot dusver heeft gevoeld als ‘standing in the arena’. Veel mensen vroegen zich ook af waar we aan begonnen waren. We deden iets wat we nog nooit hadden gedaan en waarbij ons gezicht en handen letterlijk werden bedekt met stof, zweet en bloed. We kenden grote enthousiasmes wanneer de eerste paal de grond in ging. Toen we samen met anderen de boom in het midden van ons huis rechtop hebben gezet. Toen we dapper door streden om het dak als puzzel (bijna) dicht te krijgen. We hebben gehuild en gelachen en stonden op wanneer we vielen. Fouten waren te zien. Boortjes die in het hout afbraken, de vliesgevel die geen onderdorpel had of de douche afvoer die in de binnenmuur uitkwam. De grootste fout was de bouw verzekering die we vergeten waren te verlengen, en misschien ook wel de lithium ion accu die we die nacht aan de lader hebben gelegd.

Foto: Als je op een piek bent, vergeet dan niet van het uitzicht te genieten. Hier letterlijk vanaf het dak van ons huis ‘de Alpenhut’.

Met het opruimen van ons afgebrande huis hielp ook een jongen uit Syrië. Hij vertelde dat hij een paar jaar geleden zijn eigen huis was kwijt geraakt. Het raakte hem om te zien hoeveel mensen ons aan het helpen waren, want destijds stond hij er in zijn eentje voor tussen de puinresten. Iedereen om hem heen was ook aan het overleven. Wij hebben nu zelf ervaren hoe belangrijk het is dat er dan mensen zijn die om je heen staan en kunnen zeggen: ‘wat vind ik het erg dat jou dit is overkomen’. 

Wij zijn enorm dankbaar voor alle mensen om ons heen die de ruimte hadden om er voor ons te zijn, ook letterlijk met grote geldbedragen. Maar we vinden dit ook heel moeilijk om te ontvangen, omdat het allemaal zo oneerlijk is. Want waarom krijgen wij iets waar een ander nooit de toegang toe zal hebben? Een vriend zei tegen ons: ‘het is niet zo dat jullie geen recht hebben om dit te ontvangen, maar het is vooral onrecht dat de ander dit niet ontvangt’. Het blijft een onrechtvaardige wereld en dat is moeilijk te accepteren.

Ons huis dat is afgebrand was voor ons veel meer dan alleen een huis. Het stond voor idealen, een visie hoe wij met elkaar en de aarde willen omgaan. Onze hart en ziel zat er in. Zelfs van de scheve plankjes waren we gaan houden, aan elke schroef zat een verhaal. En het mooie is dat die verhalen er nog steeds zijn, doordat we mensen hebben kunnen meenemen in die droom.

Één ding wat we missen in de quote van Roosevelt is dat je het niet alleen hoeft te doen. Misschien voelde het soms alsof we alleen aan het vechten waren. Maar zowel de overwinningen als het verlies hebben we ook intens samen beleefd met allemaal mooie mensen om ons heen. Nu is het jaar bijna over en kunnen we gelukkig zeggen dat we uit het dal aan het krabbelen zijn, op weg naar een nieuwe piek in 2023. Hopelijk samen met jullie allemaal. We wensen jullie toe dat je mensen kunt meenemen in jouw dromen, en dat in donkere tijden je de lichtpuntjes kunt blijven zien. 

Lieve groet,

Bouke Pieter, Annegreet en Nour

---

// English version //

2022 is almost over. Few years it was so relevant for us to say it was a year of ups and downs. Of course as a low there was the terrible war in Ukraine. With our work we have been able to make small positive contributions in Ukraine and Moldova to the lives of those most affected. Never could we have imagined that a few months later we ourselves would be displaced, standing on the streets without a roof over our heads. Because that was personally our absolute low point; our house under construction that burned down. It was a horrible nightmare to see our dream going up in flames in front of our eyes. 

The absolute high point of this year was the birth of our son Nour. Nour is Arabic for light; he is the shining light in our lives. We didn’t know that we could love someone so much, whom we know so little. 

Another cliché is that when it’s dark, you see the bright spots better. And there were so many! Family, friends, colleagues, neighbors and even people we didn’t know personally, who stood around us to help practically and psychologically when we couldn’t stand up for ourselves. The crowdfunding campaign and other donations that generated an enormous amount of money. The temporary shelter we found at our parents and friends. People who were helping in looking for new accommodation. People who gave legal assistance. The breathing space we received from our work. People who sent postcards with nice words, prayed for us or cried with us together. The many hands to clean up the ashes and rubble. The municipality of Culemborg, the social district team and the housing association who helped us with mediation to find a new home. There were many small lights around us, literally thousands. 

Last week we moved into our new place and we are unpacking all our stuff which were stored in boxes for six years. One of the things we found back is a picture frame with a quote from Theodore Roosevelt: 

“It is not the critic that counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of the deeds could have done them better. The credit belongs to the man who actually stands in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who falls short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who really strives to do the deeds; who knows great zeal , the great devotion; who dedicates himself to a worthy cause; who at best knows in the end the triumph of great achievements, and who at worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place may never be will be with those cold and timid souls who know neither victory nor defeat.”

Our house building project so far has felt like ‘standing in the arena’. Many people were wondering what we had started. We did something we had never done before and our faces and hands were literally covered with dust, sweat and blood. We knew great enthusiasm when the first pile was driven into the ground. When we, together with others, put the tree upright in the middle of our house. When we fought bravely to close the complicated roof. We cried and laughed and stood up again when we fell down. Our mistakes were visible. Broken drill bits stuck in the wood, the window that didn’t have a sill or the drainage that ended up inside the wall. The biggest mistake was the construction insurance that we forgot to extend, and maybe also the lithium-ion battery that we charged in the middle of the night. 

Photo: When you are on a high point, don’t forget to enjoy the view. Here literally from the roof of our house ‘the Alpine cabin’.

When we were cleaning up the rubble from our burned house, someone from Syria was also helping. He told us that some years ago he also lost his house. It touched him to see how many people were helping us, because at that time he was standing alone in between the debris. Everyone around him was also trying to survive. We have experienced ourselves how important it is that there are people around you who can say: ‘I’m sorry that this happened to you’. 

We are extremely grateful for all the people around us who had the space to be there for us, even with large amounts of money. But we find it also difficult to receive, because everything is so unfair. Why do we receive something that other people will never have access to? A friend said to us: ‘it is not that you are not standing in your right to receive this, above all it is injustice that the other person does not receive this’. It remains an unjust world and that is difficult to accept. 

To us, our house that burned down was much more than just a house. It stood for ambition, a vision on how we wanted to treat each other and the world. We had put our heart and soul into it. We even started to love the crooked planks. Every screw had a different story. The great thing is that the stories are still there, because we involved people into our dream. 

One thing we are missing in Roosevelt’s quote is that you don’t have to do it alone. Maybe sometimes it felt like we were fighting on our own. But we also experienced both the victories and the losses intensively together with all the beautiful people around us. Now the year is almost over and we can say that we are crawling out of the valley, on our way to a new peak in 2023. Hopefully together with all of you. We wish that you can bring people along in your dreams, and that in dark times you are able to see the silver linings. 

With much love, 

Bouke Pieter, Annegreet and Nour